وی در گفتگو با خبرنگار سینماپرس یادآور شد: بنده از سال ابتدایی برگزاری جشنواره فیلم فجر همواره در این رویداد حضور داشتم. جشنواره فیلم فجر در سال های ابتدایی برگزاری اش در دهه ۶۰ رویدادی معتبر بود و افراد مهمی برای شرکت در آن به ایران می آمدند. همه می دانستند که سینمای ایران در آن سال های پس از پیروزی انقلاب اسلامی حرف های مهمی برای گفتن دارد و توجه به سینمای ایران بسیار زیاد بود.

اورنگ ادامه داد: در آن سال ها دبیران قوی و کارآمد برای اداره جشنواره انتخاب می شدند، دبیرانی که مدیریت را به خوبی بلد بودند. ما نباید فراموش کنیم که مبحث مهم مدیریت در جشنواره بسیار مهم است و هرکسی را نباید به صرف سینماگر و یا فعال فرهنگی و سینمایی بودن به عنوان مدیر جشنواره انتخاب کرد.

این کارشناس فرهنگی با بیان اینکه از اواسط دهه ۷۰ ضعف های بی شمار در جشنواره فیلم فجر به وجود آمد اظهار داشت: در آن دوران به واسطه آنکه دبیران قوی برای جشنواره ها انتخاب نمی شدند هرکس می آمد سعی داشت با شوآف و برخی امور ظاهرگرایانه جشنواره را پررونق نشان دهد. این افراد کاری کردند که عمق جشنواره اندک و توجه به ظواهر در آن به حد اعلا رسید و کلی دم و دستگاه و مدیران اضافه و روابط عمومی و ستادخبری و... به جشنواره اضافه شد!

سردبیر سابق روزنامه سینمایی «بانی فیلم» خاطرنشان کرد: این اتفاق در حالی بود که در دهه ۶۰ این همه آدم اضافه در جشنواره وجود نداشت اما جشنواره قوی بود. مردم در آن سال ها آنقدر برای جشنواره و سینما ارزش قائل بودند که در سرمای طاقت فرسای زمستان ساعت ها در صف می ایستادند تا بتوانند فیلم ها را ببینند اما سیاست گذاری های غلط و نابجا باعث شد تا پس از چند سال تمام دستاوردهای این رویداد سینمایی زائل گردد.

وی متذکر شد: مدیران اشتباهی به جای اینکه سعی در قوی تر شدن جشنواره کنند آن را ضعیف کردند و در عوض بودجه های زیادی را حیف و میل کرده و بر باد دادند. این اتفاقات باعث شد تا میل بسیاری از فیلمسازان قدیمی و کارکشته برای حضور در این رویداد سینمایی کم و کمتر شود و کار به جایی رسیده که امروزه شاهد آن هستیم که جشنواره فیلم فجر در آستانه ۳۸ سالگی اش تازه می خواهد به زور خودش را به مردم معرفی کند!

اورنگ با بیان اینکه جشنواره باید ماهیت قوی داشته باشد تصریح کرد: یکی از بزرگترین اشتباهات تاریخی در خصوص جشنواره فیلم فجر جداسازی بخش های ملی و جهانی این رویداد از یکدیگر بود؛ جداسازی بخش های ملی و جهانی جشنواره فجر یک اشتباه مهلک و بر اساس یک لجبازی بود. این اتفاق مانند آن است که ما بدن یک انسان را از وسط نصف کنیم و انتظار داشته باشیم آن انسان بتواند مانند گذشته ادامه حیات دهد!

این منتقد سینما تأکید کرد: جشنواره جهانی توسط همان مدیریت پشت پرده تأسیس شد. این جشنواره متولد شد تا اصل جشنواره فیلم فجر را زیر سوأل ببرد و آن را تخریب کند. ما در هیچ یک از جشنواره های معتبر و غیرمعتبر سینمایی دنیا شاهد این اتفاق نیستیم که بخش ملی و جهانی آن ها به صورت مجزا از یکدیگر و آن هم در فاصله ای چندماهه برگزار شوند.

وی خاطرنشان کرد: گویا مدیران سینمایی هنوز به این باور نرسیده اند که هر تغییری باید با طمأنینه و بر اساس تفکر باشد. باعث تأسف است که مشاوره گرفتن و مشورت کردن با اهالی رسانه و کارشناسان سینما برای مدیران سینمایی هیچ مفهومی ندارد. یکی از بزرگترین ضعف های سینمای ما این است که مدیران موقتی در آن خود را مالک کل سینما می دانند و در همه امور سینما دخالت کرده و با اعمال سلیقه و نظرات غیرتخصصی شان آن را بیراهه می کشانند. این تصمیم گیری های شخصی اوضاع اسفباری را در سینمای کشور به وجود آورده که جشنواره فیلم فجر هم از این اوضاع اسفبار بی نصیب نمانده است.

اورنگ ضمن یادآوری انتقادات جدی صنوف مختلف سینمایی شامل انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران، کانون کارگردانان سینمای ایران، اتحادیه تهیه کنندگان سینمای ایران و... برای جداسازی بخش های ملی و جهانی فیلم فجر گفت: من نمی دانم چرا وقتی این همه صنوف مختلف سینمایی جداسازی جشنواره های ملی و جهانی را تصمیمی غلط و بودجه بربادده دانسته اند چرا باز هم این جشنواره همچنان به صورت پاره پاره برگزار می شود!؟ بی تردید دستی قوی در پشت پرده است که از این اتفاق حمایت کرده و آن را هدایت می کند و اگر چنین دستی وجود نداشت ما شاهد این کار غلط و نادرست در سینمای کشور نبودیم، کاری که باعث می شود دنیا به ما بخندد و سینمای مان را مورد تمسخر قرار دهد!

وی در همین راستا ادامه داد: مشاور اعظم آقای انتظامی در خصوص این جداسازی گفته اند که عده ای نخبه خواهان برگزاری تفکیک شده جشنواره های ملی و جهانی فجر هستند؛ سوأل بنده از آقایان این است که چرا این عده نخبه هرگز معرفی نشده اند؟ آیا ما اهالی رسانه و سینماگران حق نداریم آگاه شویم که به زعم شما چه کسانی نخبه هستند و چه کسانی برای سینمای ایران چنین نسخه مرگ آوری را نوشته اند؟

این کارشناس فرهنگی متذکر شد: بنده به صراحت عرض می کنم که جشنواره جهانی هدفش نابودی سینمای ایران و هدردادن بودجه های هنگفتی از بیت المال است. طی تمامی سال های برگزاری این جشنواره ما شاهد حضور مهمانان غیرسرشناس از سینمای دنیا بوده ایم و تنها یک بار فیلمساز شهیری چون «پل شریدر» تنها به دلیل دعوت و حضور نادر طالب زاده در جشنواره به این رویداد سینمایی آمد. البته از آنجا که شریدر اولین عکسی که از خود منتشر کرد در اصفهان بود بعداً متوجه شدیم هدف اصلی اش از سفر به ایران گردشگری بوده است نه حضور در جشنواره جهانی!

اورنگ تأکید کرد: دیگر وقت آن رسیده که آقایان مدیر سینمایی به این باور برسند که باید از اتاق فکرهای درست شامل تمامی اهالی برجسته رسانه و سینماگران برای تصمیم گیری های شان بهره ببرند نه اینکه عده ای از دوستان و آشنایان و اقوام شان را به اسم منتقد و سینماگر و سینمایی نویس دور خود جمع کنند و از آن ها بخواهند در رابطه با مسائل مهم و کلان سینما نظرات تخصصی بدهند!

وی در بخش دیگری از این گفتگو با انتقاد شدید از هیأت انتخاب سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر اظهار داشت: بی تردید ما ضعیف ترین هیأت انتخاب را در طول تمامی سال های برگزاری جشنواره در این دوره شاهد هستیم. این هیأت انتخاب آنقدر ضعیف است و آنقدر اشتباه دارد که خودش در مورد اشتباهاتش توضیح می دهد. شما در کجای دنیا دیده اید که اعضای هیأت انتخاب توضیح بدهند که چرا فیلمی را انتخاب یا حذف کرده اند؟ این اتفاق تنها در زمانی رخ می دهد که هیأت انتخاب به اشتباه خود آگاه باشد.

اورنگ در خاتمه این گفتگو با بیان اینکه با حضور افراد فاقد صلاحیت در هیأت های انتخاب و داوری نباید کاری کرد که فیلمسازان بزرگ نسبت به این رویداد سینمایی بی اعتماد شوند اظهار داشت: متأسفانه طی سال های اخیر هیأت های انتخاب و داوری بی اعتمادی شدیدی را در جشنواره به وجود آوردند. عملکرد آن ها آنقدر ضعیف بود که به ذهن همگان رسید که آن ها صرفاً بر اساس سلیقه شان نظر می دهند. عدم نگاه تخصصی در داوری و انتخاب ها باعث شد تا دیگر اعتمادی به اعضای این هیأت ها نباشد و بدتر از همه آنکه شنیده می شود گاهی اوقات سفارش هایی علنی و غیرعلنی برای حضور و یا عدم حضور برخی فیلم ها به اعضای هیأت های انتخاب و داوری می شود.